ช้างที่หายไป (The Elephant Vanishes) ของลุงมูราคามิ

กลับมาอีกครั้งกับการฝึกภาษาเยอรมันด้วยเรื่องสั้น 8 ตอน ที่เพี้ยน งง ป่วย ป่วน ไปพร้อม ๆ กับช้าง แมว ร้านขนมปัง และกางเกงหนัง จากปลายปากกาของ Haruki Murakami

ใครสนใจฝึกภาษาเยอรมัน เข้าไปลองฟังได้ใน YouTube ที่ฝ้ายจะอ่านหนังสือแต่ละบท เฉพาะประโยคแรกและประโยคสุดท้าย ลองดูว่าระดับภาษาที่ใช้นั้น ไม่ยากเลย ย้ำอีกครั้งว่า อ่านหนังสือไม่จำเป็นต้องเข้าใจทุกตัวอักษรนะคะ เข้าใจแค่ไหนแค่นั้น แค่อยากให้กล้าที่จะลองหยิบหนังสือมาอ่านค่ะ

ทุกการเดินทาง ทุกการฝึกฝน ต้องมีก้าวแรกทั้งนั้นนะคะ เรามาเริ่มวันนี้เถอะค่ะ

เรื่องที่ 1 - บันทึกนกไขลานกับหญิงสาววันอังคาร

///บทนี้เป็นตอนที่ตัดมาจากนิยายขนาดยาวของ Murakami ที่ฝ้ายชอบมากกก แบบหนาเกือบ 1.000 หน้า แต่ฝ้ายก็อ่านจบในฉบับที่แปลเป็นภาษาเยอรมันด้วย ถ้าเนื้อเรื่องน่าติดตาม เชื่อว่าคนอ่านจะพยายามอ่านจนจบ เนื้อเรื่องเป็นการพูดถึงชีวิตที่ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นของชายวัยกลางคนที่มีหน้าที่ออกตามหาแมวที่หายไป พร้อม ๆ กับการปรากฎเสียง ของหญิงสาวแปลกหน้า ที่จะโทรมาในวันอังคาร

เริ่มต้น

โทรศัพท์ดังขึ้น ขณะที่ผมกำลังทำสปาเกตตี้ไประหว่างที่ฟังเพลงของ Rossini "The Thieving Magpie" ที่เป็นเพลงที่เหมาะแก่การฟังระหว่างทำสปาเกตตี้มาก

จบลง

ไม่มีใครรับโทรศัพท์ แต่ปล่อยให้มันดังต่อไป ผมก็ดื่มเบียร์ไปอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ภรรยาผมก็ร้องไห้อย่างเงียบ ๆ ต่อไป จนโทรศัพท์ดังครั้งที่ 20 ผมก็เลิกนับจำนวนครั้งที่ดัง ไม่มีใครจะนั่งนับได้ตลอดกาลหรอกนะ

เรื่องที่ 2 - ปล้นร้านขนมปัง

เริ่มต้น

หิว คือเราทั้งคู่หิว ซึ่งเป็นความหิวที่ไม่คุ้นเคยและไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เหมือนเราได้กลืนกินหลุมดำเข้าไป ซึ่งตอนแรกหลุม

ดำก็เล็กเท่ากับรูของโดนัท แต่มันกลับขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ

///เป็นเรื่องที่แปลกดี ตั้งแต่ตอนอ่านครั้งแรก ว่าคิด plot เรื่องแบบนี้ออกมาได้ยังไง?

จบลง

เมื่อมาถึงบ้าน ก็ไม่มีอะไรที่มันหายไปเลย เราก็ยังอยู่ในโลกเสมือนจริงต่อไป

เรื่องที่ 3 - ปล้นร้านขนมปังครั้งที่ 2

///เรื่องราวต่อจากตอนแรก ร้านขนมปังที่อยากจะไปปล้นกลับไม่มีซะงั้น โชคชะตาเลยพาไปเจอร้าน McDonald's แทน

เริ่มต้น

การที่ผมตัดสินใจเล่าเรื่องการปล้นร้านขนมปังให้กับภรรยาฟังเป็นเรื่องที่ถูกหรือผิดนะ จนถึงปัจจุบันนี้ผมก็ยังไม่รู้อยู่ดี

จบลง

ผมก็หลับตาแล้วปล่อยให้กระแสแห่งโชคชะตาพาผมไป

เรื่องที่ 4 - นิทรา

เริ่มต้น

วันนี้เป็นวันที่ 17 แล้วที่ยังไม่ได้นอนหลับ

///ตอนอ่านก็นึกว่า มันเป็นไปได้เหรอ ที่คนจะอดนอนนานขนาดนั้น? สมัยหนึ่ง การทรมานโดยไม่ให้นอนหลับ เป็นวิธีการสอบนักโทษของนาซีเยอรมัน ตอนนี้เป็นตอนที่ค่อนข้างยาว แถมยังมี spoil หนังสือ Anna Karenina ของ Leo Tolstoy ด้วย แอบงอน เพราะยังอ่านไม่จบเลย

จบลง

ในที่สุด ฉันก็ยอมแพ้ แล้วนั่งอยู่ในรถเฉย ๆ โดยเอาสองมือปิดหน้าแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลรินไปเรื่อย ๆ โดยนั่งอยู่ในกล่องแคบ ๆ ที่คือรถยนต์ของฉันแล้วปล่อยให้พวกผู้ชายขย่มรถของฉันต่อไป

เรื่องที่ 5 - โรมัน อินเดียน และฮิตเลอร์

เริ่มต้น

ในวันอาทิตย์ เป็นเวลาสั้น ๆ หลังเที่ยง ผมสังเกตเห็นว่ามีลมพัดเข้ามา เอาจริง ๆ คือเวลา 14:07 น.

///เป็นตอนที่พูดถึงการเมือง Hitler และอาณาจักรโรมัน เป็นตอนสั้น ๆ ที่ประกอบไปด้วยตอนสั้นมาก ๆ อีกข้างใน ที่น่าสนใจคือบทนี้เริ่มต้นด้วยการพูดถึงลม ตอนจบก็ลงท้ายด้วยลมเช่นกัน

จบลง

ในสัปดาห์ต่อไป ผมก็จะเป็นผมแบบนี้ ที่ใส่ใจในรายละเอียดในสิ่งที่เกิดขึ้น ผมเขียนไดอารีถึง 22 ปี โดยไม่มีวันไหนที่ผมไม่เขียน เรื่องหรือการกระทำที่มีความหมายจะมีระบบระเบียบ นั่นคือปรัชญาการใช้ชีวิตของผม ไม่ว่าลมจะพัดหรือไม่ก็ตาม

เรื่องที่ 6 - เผาโรงนา

เริ่มต้น

ผมรู้จักเธอจากงานแต่งงานของคนรู้จักเมื่อ 3 ปีที่แล้ว เรามีอายุห่างกัน 12 ปี แต่มันก็ไม่สลักสำคัญอะไร

///เป็นตอนที่อ่านไปแล้วก็งง ๆ ว่าทำไมต้องไปยุ่งกับโรงนา?

จบลง

ในยามคำ่คืนท่ามกลางความมืดมิด บางครั้งผมก็คิดถึงโรงนาที่ถูกเผามอดไหม้ไป

เรื่องที่ 7 - ล่องเรือไปแผ่นดินจีน

เริ่มต้น

เมื่อไรกันนะที่ผมได้เจอชาวจีนเป็นครั้งแรก?

///อ่านแล้วก็เหมือนได้ล่องเรือไปเรื่อย ๆ แต่อ่านแล้วก็งง ๆ ว่าต้องการอะไรจากชีวิตนะ?

จบลง

เฮ้ เพื่อนยากเอ๋ย ประเทศจีนนี่มันไกลมากเลยนะ

///อันนี้ คือพูดในมุมมองของคนญี่ปุ่นรึ? หรือเป็นการอุปมาอุปไมยกันแน่?

เรื่องที่ 8 - ช้างหาย

เริ่มต้น

ผมได้ยินเรื่องราวช้างหายจากหนังสือพิมพ์ ซึ่งก็เหมือนกิจวัตรยามเช้าของผมทุก ๆ วัน ที่นาฬิกาจะปลุกตอน 6:13 น. ผมก็จะเข้าครัว ปิ้งขนมปัง ชงกาแฟ และเปิดวิทยุฟัง ในระหว่างที่ผมกินขนมปัง ก็จะอ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วย

///ซึ่งอ่านแล้วเหมือนกับกิจวัตรของเราเลย แค่ไม่มีขนมปังเท่านั้นเอง

จบลง

ช้างและคนเลี้ยงช้างหายไปทั้งคู่ และไม่มีการหวนกลับมาที่นี่อีก

///นอกจากช้างจะหายไปตอนแรกแล้ว คนก็หายไปด้วย จบแบบมึน ๆ เช่นกัน ตามสไตล์ลุงมู

เล่มนี้เหมาะกับคนที่ไม่อยากทนอ่านเรื่องยาวของ Murakami แต่อยากจะลิ้มลองรสชาติที่ปรุงโดย chef มือหนึ่งในการผสมผสานโลกจริงเข้ากับโลกเสมือนจริง