ประสบการณ์วิ่งขึ้นรถไฟและนิสัยใจคอของชาวเยอรมัน
เชื่อว่าชาวไทยที่มาเหยียบถิ่นเยอรมนี ต้องเคยมีประสบการณ์วิ่งไล่จับรถไฟกันทุกคนนะคะ อย่างวันนี้ ฝ้ายต้องเปลี่ยนขบวนที่ Siegen เพื่อกลับไปเมือง Gießen โดยมีเวลาเปลี่ยนขบวนแค่ 4 นาที ซึ่งถ้าขบวนมาถึงตรงเวลา ก็เฉียดฉิวอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้มาตัวเปล่า และยิ่งมีกระเป๋าเดินทาง มี baby พร้อมข้าวของของหนูน้อย หรือถ้าเป็นคนพิการทางสายตาอีก ที่ไม่มีทางวิ่งทันแน่ ๆ จะเปลี่ยนขบวนทันได้ยังไง เมื่อขบวนก็มาถึงสถานีช้าไปจากกำหนด 3 นาที 🙄 . สิ่งที่เราได้เรียนรู้วันนี้ หลังจากวิ่งเต็มสูบพร้อมลาก Rimowa มาตลอดทาง คือเห็นการทำงานเป็นทีม และการช่วยเหลือคนที่อ่อนแอกว่าของคนแปลกหน้า . คุณพ่อรับหน้าที่อุ้ม baby แล้ววิ่งมาให้ทันรถไฟ จากนั้น ยืนขวางประตูรถไฟไว้ จนเรามาถึง ก็ได้อานิสงส์ไปด้วย จากนั้น คุณภรรยาก็ตามมาสมทบพร้อมล้อเข็นเด็ก และเป้ที่ดูทรงแล้วน่าจะหนักอยู่ . พอหยุดพักพอหายใจหายคอได้แล้ว ก็แจ้งเจ้าหน้าที่รถไฟ ที่เดินมาบอกให้คุณพ่อหยุดยืนขวางประตู ได้รับทราบว่า “มีคุณผู้หญิงพิการทางสายตา กำลังเดินมายังรถไฟนี้คนเดียว คุณช่วยเธอหน่อยสิ” ซึ่งพูดไม่ทันขาดคำ คุณผู้หญิงก็เดินมาถึงประตูรถไฟคนเดียว ด้วยไม้เท้าคู่ใจ
