7+ ปี ใต้ปีกอินทรีเหล็ก

วันนี้ระหว่างที่อ่านข่าวจากเพื่อน ๆ ใน facebook ก็ไปสะดุดบทความหนึ่งของชาวอเมริกัน ที่ตั้งคำถามว่า Why Germans work fewer hours but produce more: A study inculture ลองอ่านแล้วก็รู้สึกว่าตรงกับชีวิตการทำงานตอนอยู่ที่เยอรมนีหลาย ๆ เรื่อง เลยอดไม่ได้ที่จะต้องมาพิมพ์เล่าเรื่องราวซะหน่อย หลังจากอู้งานเขียน ไปทำงานประจำมา 7 สัปดาห์ ฝ้ายก็จะเอาบางส่วนของบทความนี้มาแปล แล้วก็เสริมด้วยประสบการณ์ตรงที่เจอมานะคะ เมื่อพูดถึงประเทศเยอรมนี คนส่วนใหญ่ก็จะนึกภาพสงครามโลกครั้งที่ 2 และผู้นำจอมเผด็จการอย่างฮิตเลอร์ ซึ่งภาพเหล่านี้ บางทีมันก็ชัดมากจนทำให้คนลืมไปว่า จริง ๆ แล้วเยอรมันเป็นประเทศผู้นำด้านอุตสาหกรรม และเป็นผู้นำในการผลิตสินค้าเพื่อส่งออกไปทั่วโลก หลัก ๆ ก็คือรถยนต์ เครื่องจักรที่ใช้ในอุตสาหกรรม ยารักษาโรค ไปจนถึงเบียร์นั่นเอง ในช่วงวิกฤติยูโรโซน 2012 เยอรมันคือเสาหลักที่พยุงให้ทั้งทวีปยังขับเคลื่อนไปได้ แต่ทั้งนี้ ชาวเยอรมันก็ไม่ได้ทำงานหามรุ่งหามค่ำ และยังมีสวัสดิการการทำงานที่ดี ชั่วโมงการทำงานของชาวเยอรมันก็ไม่ได้มากมายอะไร เมื่อเทียบกับชั่วโมงการทำงานเฉลี่ยของหลาย ๆ ประเทศใ

การสัมภาษณ์งาน ไม่ใช่เป็นโอกาสให้เค้าทำความรู้จักเราเท่านั้น แต่เป็นโอกาสของเรา ที่จะได้ศึกษาว่าทัศนคติของเพื่อนร่วมงานหรือหัวหน้าของเราในอนาคตเป็นยังไง จะได้พอเห็นภาพว่าในอนาคตเราต้องใช้เวลาร่วมกับคนแบบไหน และเราอยากร่วมงานด้วยมั้ย   นอกจากนี้ การที่ได้งานทำหรือไม่ได้งานทำ ไม่ได้หมายความว่าเราเป็นคนเก่งหรือเราไม่เอาไหน แต่หมายความว่าเรา “เหมาะสม” หรือเปล่า คนเก่งในงานด้านวิศวกรรม ก็คงไม่เหมาะหากไปสมัครงานทำบัญชี เพราะฉะนั้น อย่าเสียกำลังใจ หากได้รับการตอบปฏิเสธนะคะ หากทบทวนเนื้อหาในการสัมภาษณ์งาน จะเห็นได้ว่าคำถามในการสัมภาษณ์ก็จะวนไปวนมา ไม่มีอะไรแปลกใหม่เท่าไหร่ ซึ่งเราสามารถเตรียมตัวไว้ก่อนได้อย่างแน่นอน ฝึกพูดฝึกตอบให้คล่อง ทั้งภาษาไทย ภาษาอังกฤษ และภาษาที่สาม ซึ่งจะช่วยให้ไปสัมภาษณ์งานได้อย่างมั่นใจมากขึ้น    เรื่องสุดท้ายที่อยากเรียกร้อง ก็คือเรื่อง " ค่าเดินทาง"  ของ candidate เมื่อต้องไปสัมภาษณ์งาน เมื่อก่อนเราก็ไม่เคยคิดถึงจุดนี้ เพราะตอนที่เรียนอยู่ที่ไทย สมัครงานไปที่เดียวคือ Ernst & Young แล้วก็ได้งานเลย เพราะฉะนั้

เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ตรงของน้องที่รู้จัก ฝ้ายเลยขออนุญาตน้องเค้าเก็บมาฝากเป็นกรณีศึกษา เรื่องเล่า...เมื่อเช้า ประมาณเกือบ ๆ เก้าโมง ณ ทางเข้าปราสาทแห่งหนึ่งในประเทศเยอรมนี เรากำลังรอเจ้านายและคุยกับหัวหน้าฝ่ายวัตถุโบราณข้าง ๆ ที่ขายตั๋ว ขณะนั้น มีเด็กประถม 20 กว่าคน และคุณครูกำลังต่อแถว รวมถึงนักท่องเที่ยวรัสเซีย และฝรั่งอื่น ๆ แถวยาวมากจริง ๆ ประมาณเกือบ 80 คนเลย อยู่ ๆ มนุษย์ป้าก็ปรากฎตัว ชีเดินเนียน ๆ เดินไปเดินมา แล้วเดินตัดมาหน้าแถว ประหนึ่งว่าจะขอถามคำถาม --- ชีมากับกลุ่มคนไทย ผู้หญิง 5 คน ผู้ชาย 3 คน อายุประมาณ 50-70 ปี แต่มีผู้หญิงคนหนึ่งอายุน่าจะราว ๆ เดียวกับเรามั้ง (ประมาณ 25 ปี) มาทราบทีหลังว่าคนกลุ่มนี้บินมาจากอังกฤษ เพื่อมาร่วมงานรับปริญญาของคนที่อายุไล่ ๆ กับเรา แล้วเลยมาเที่ยวเยอรมันต่อ ป้า1 หันไปบอกคุณครู ก่อนที่จะเข้าไปช่องขายตั๋ว “May I ask her a question? = ฉันขอถามคำถามเธอหน่อยได้มั้ย?” คุณครู “Sure, no problem = อ๋อ ได้สิ ไม่มีปัญหา ” ป้า1 “Excuse me, I would like to buy group tickets for 8 people = ขอโทษนะคะ ฉันขอซื้อตั๋วกล

เรื่องที่ ๑ ระยะนี้เห็นมีกระแสเรื่องคนไทยไร้มารยาทเยอะ ทั้งในประเทศและในต่างประเทศ จริง ๆ แล้วเรื่องมารยาทในที่สาธารณะนี่ มันเป็นเรื่อง "จิตสำนึกส่วนบุคคล" มากกว่าที่จะเหมารวมว่า "เชื้อชาติ" หรือ "สัญชาติ" ไหนไร้มารยาท ตอนที่พาคุณพ่อคุณแม่เที่ยวยุโรป นั่งรถไฟ TGV จาก Stuttgart ไป Paris รวมเวลาเกือบ ๆ 4 ชั่วโมง ที่นั่งได้จองไว้เป็นที่นั่ง 4 ที่และมีโต๊ะตรงกลาง รถไฟก็มีคนนั่งหลวม ๆ เรานั่งกัน 3 คน ส่วนที่นั่ง 4 คนอีกฝั่งมีหนุ่มสาวสองคนนั่งอยู่ ประมาณนักศึกษากลับบ้านช่วงปิดเทอม สาวน้อยคนนี้ (หน้าตาค่อนข้างดี) ตั้งแต่เริ่มนั่งนางก็พูดภาษาเยอรมันแบบ non-stop เล่าเรื่องครอบครัวของตัวเอง จนเราสามารถอนุมานได้ว่า นางเป็นลูกครึ่ง เยอรมัน-ฝรั่งเศส แต่เคยเรียนอยู่รัสเซีย พ่อมีภรรยาใหม่ ซึ่งภรรยาใหม่เป็นคนแปลก ๆ แต่ที่เราจึ๊ดมากคือ นางเล่นสอนแฟนพูดรัสเซีย!!! ซึ่งการสอนภาษาก็แน่นอนว่าจะต้องมีการแก้การออกเสียงให้ชัด แล้วพูดซ้ำบ่อย ๆ เราก็แบบอึ้งมาก ที่นางพูดไม่หยุด ซึ่งเราก็ต้องการทำงานระหว่างที่เดินทาง คุณแม่ก็อยากจะหลับ เราก็บอก