น้องหมากับร้านอาหารในเยอรมนี
เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาลองไปชิมอาหารเกาหลีที่ร้าน Sonamu ในกรุง Frankfurt am Main ครั้งแรก ไปถึงตอนบ่ายโมงนิด ๆ โดยไม่ได้จองร้านไว้ ก็จบสิคะ ทางร้านแจ้งมาว่า ไม่มีที่นั่งว่าง แม้ว่าจะเดินทางไปคนเดียวก็ตามที #lessonslearned วันนี้คือ ถึงแม้จะกินกลางวันและไปคนเดียว หลาย ๆ ครั้งก็ไม่มีที่ว่างนะคะ
สรุป ได้ที่นั่งตอน 14:30 ก็เลยไปเดินหาร้านกาแฟ นั่งอ่านหนังสือรอ (ซึ่งบังเอิญมากกก ที่ร้านดีงามกว่าที่คิด ถูกใจ แบบครั้งหน้าจะแวะมานั่งอีก)
พอถึงเวลา ก็ได้นั่งโต๊ะข้าง ๆ กับสามี ภรรยา ชาวเยอรมัน ที่มองเราอย่างอยากรู้อยากเห็นว่าจะสั่งอะไร โดยฝั่งภรรยาบ่นแบบขำ ๆ ว่ากิมจิ เผ็ดจัง และพอได้ยินเราสั่งอาหารเป็นภาษาเยอรมัน บทสนทนาเลยเริ่มขึ้น (และไม่หยุดเลยตลอดการกินกลางวัน) แน่นอน ถามก่อนเลยว่ามาจากประเทศอะไร? และเช่นกัน ทั้งสองคนเคยไปเที่ยวไทย และชอบอาหารไทยมากกกก ภรรยายังถามเราว่า
- ไม่ส่งเสียงเห่า เหมือนไม่มีตัวตน คือนั่งคุยกันอยู่เกือบ 20 นาที โดยที่เราไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของน้องเลยด้วยซ้ำ (คุณภรรยาบอกว่าน้องตีตั๋วนอนตั้งแต่มาถึง)
- พูดรู้เรื่อง แบบเจ้าของสั่งให้นั่งก็นั่ง พอถามน้องว่า "กลับบ้านดีมั้ย?" น้องก็ทำเสียงครางในคอ แบบเหมือนรับรู้และตอบว่า "กลับบ้านเหอะฮับ" นอกนั้น ไม่มีเสียงอื่น โผล่ออกมาระหว่างบทสนทนาที่นานเกือบ ๆ 40 นาทีได้ (สรุป ไม่ได้กินข้าวคนเดียวเลยจ้าาาา)
Kommentare
Kommentar veröffentlichen