เรียนภาษาเยอรมันกับ Murakami (๓): Kapitel 1 - Drive my car (3/3)

Drive my car Part 2


เมื่อใช้ชีวิตมาถึงจุดหนึ่ง สิ่งจำเป็นที่มนุษย์ต้องเรียนรู้ คือ "ศิลปะแห่งการปล่อยวาง" คนเราสามารถตั้งคำถามได้กับทุกเรื่อง แต่ไม่จำเป็นต้องหา "คำตอบ" ให้กับทุกคำถาม

Seite 47

„So etwas ist wie eine Krankheit, Herr Kafuku. 

เรื่องแบบนี้ก็เหมือนกับความป่วยไข้นั้นล่ะค่ะ คุณคะฟุคุ

Nachdenken hilft da nicht. 

ไม่ใช่เรื่องที่คิดแล้วจะได้อะไรขึ้นมา

Dass mein Vater uns verlassen hat und dass meine Mutter mich so gründlich verletzt hat, das alles ist krank. 

ไม่ว่าการที่พ่อฉันทิ้งพวกเราไป หรือที่แม่ทำร้ายฉันอย่างสาหัส เรื่องพวกนี้ก็เป็นแค่ความซวย

Man kann darüber nachdenken, so viel man will. 

ใช้หัวสมองคิดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา

Es kommt nichts dabei heraus. 

เราทำอะไรไม่ได้หรอกค่ะ

Man kann es nur schlucken und weitermachen.“

นอกจากเผชิญหน้ากับมัน ยอมรับมันให้ได้ และเดินหน้าต่อไป“

„Das heißt, wir sind alle Schauspieler“, sagte Kafuku.

„นั่นก็คือ พวกเราทุกคนต่างก็เป็นนักแสดง“ คะฟุคุเอ่ย

„Mehr oder weniger.“

„ฉันว่าคงเป็นอย่างนั้นล่ะค่ะ ไม่มากก็น้อย“

แท้จริงแล้ว เราทุกคนก็คือ "นักแสดง" ต่างสวมบทบาทที่แตกต่างกันออกไปในบริบทที่เราเข้าไปเกี่ยวข้อง แต่ท้ายที่สุดแล้ว ก่อนที่จะปิดตานอนในแต่ละคืน "หน้ากาก" ที่เราใช้ในแต่ละฉาก ควรจะถูกถอดออก แล้วปล่อยตัวตนที่แท้จริง ออกมาร่ายบทบาท อย่างน้อย ก็ในความฝัน ที่เราเป็นผู้กำกับ และสามารถสวมบทบาทได้อย่างไร้ขีดจำกัด

Seite 48

Kafuku beschloss, ein wenig zu schlafen. 

คะฟุคุตั้งใจจะหลับสักนิด

Kurz und tief. 

หลับลึกครู่หนึ่ง 

Zehn oder fünfzehn Minuten, dann würde er wieder auf der Bühne stehen und spielen.

อาจจะประมาณสิบหรือสิบห้านาที ก่อนขึ้นแสดงบนเวทีอีกครั้ง

Im Scheinwerferlicht stehen und seinen Text aufsagen. 

อาบแสงไฟบนเวที ท่องบทที่ถูกกำหนดไว้แล้ว

Das Publikum würde applaudieren und der Vorhang fallen. 

รับเสียงปรบมือ ก่อนที่ม่านจะปิดลง

Er würde aus sich heraustreten, ein anderer werden und zu sich zurückkehren. 

ออกจากตัวตนของตัวเอง กลายเป็นคนอื่น และกลับคืนสู่ตัวตนอีกครั้ง

Doch bei seiner Rückkehr würde er nicht mehr derselbe sein.

แต่ไม่ใช่ตัวตนในจุดเดิมที่เคยอยู่ก่อนหน้านั้นเสียทีเดียว

„Ich schlafe ein bisschen“, sagte Kafuku.

„ฉันจะหลับสักหน่อยนะ“ คะฟุคุเอ่ย

Misaki antwortete nicht. 

มิซะกิไม่ตอบ

Stumm steuerte sie den Wagen. 

ขับรถต่อไปเงียบ ๆ

Kafuku war dankbar für ihr Schweigen.

คะฟุคุรู้สึกขอบคุณในความเงียบนั้น

Chapter 2 - Yesterday